Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν ο κόσμος αποζητά τη καλοσύνη. Άλλες πάλι σκέφτομαι πως πάντα κυριαρχεί μια αίσθηση φόβου, πόνου και κατά συνέπεια, κακίας. Έχω πολλά ερωτηματικά σχετικά με αυτό. Η ζωή μου δεν θα το αποδείξει, μήτε θα το απαντήσει ποτέ.
Πολλοί απο εμάς γεννιόμαστε στο όνομα της ανιδιοτελούς αγάπης, μιάς υπέρτατης ένωσης 2 ανθρώπων. Καρπός έρωτα, αγάπης. Μεγαλώνουμε, και μας φροντίζουν οι δημιουργοί μας, οι γονείς μας, με σκοπό να έρθουμε στη κοινωνία όντας ορθοί άνθρωποι, με ήθος σύνεση και αγάπη.
Λοιπόν, τι είναι αυτό που πάει λάθος μετά;
Λοιπόν, τι είναι αυτό που μας κάνει να γινόμαστε αδαείς των μαθημάτων της κατανόησης της αγάπης και του πόνου.
Προσπάθησα πολλές φορές να μην γίνω ένα μ’εκείνους..
Με αυτούς που δικάζουν, να μη σκέφτομαι κακόβουλα, να αγαπώ τους άλλους για αυτό που είναι, και όχι για αυτό που θα ήθελα να έχω..
Να παραμερίζω το «ΕΓΩ» μου που άθελα του ενυπάρχει μέσα μου, και να το μεταφράζω σε νότες..
Νότες, μίας μουσικής που γεμίζει με γαλήνη ανθρώπινες ψυχές, και προσφέρει καμπύλες, ομοιόμορφες στα πρόσωπα.
Κατέβαλα σχεδόν Υπερπροσπάθειες που αποδείχτηκαν γρήγορα μάταιες, ανώφελες, με επίγευση πικρίας.
Η απογοήτευση, λέξη φθηνή με μικρή εννοιολογική σημασία, δεν χωρά αυτό το τόσο έντονο συναίσθημα μου.
Περίσσια πικρία και μια αγανάκτηση για έναν κόσμο αγάπης με υπόρρητη την αίσθηση του πόνου.
Με κυριεύει το συναίσθημα μοναξιά. ΜΕΓΑΛΏΣΑΜΕ στον κόσμο που η μαμά πάντα έλεγε «Μοιράσου, αγάπησε, μη τσακώνεσαι με τα άλλα παιδάκια»
Μα δεν προετόιμασαν κανέναν για την σκληρή πραγματικότητα. Δεν μου είπαν, πως γιανα επιβιώσω , πρέπει να με προδώσω.
ΝΑΙ, ΑΓΑΠΗΤΈ μου, να με προδώσω, το εγώ μου, τα συναισθήματα μου και την ό,ποια καλοσύνη.
Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου, σε αηδιάζει στην όψη, σε ανατριχιάζει σε οσμή, και σε φοβίζει, εμένα με κάνει να με χάνω. Φτάνεις σε απορία για ένα αιώνιο δίπολο που απάντηση δεν έχει βρει. Φτάνεις σε απορία, για το πρωινό ξύπνημα, άλλη μια μάχη είναι στημένη στην εκκίνηση και σε περιμένει να της δώσεις απαντήσεις.
*Ποιόν πρέπει να αποκρούσω αύριο; *
* Πού καταλήγει όλο αυτό; *
* Γιατί ο μόνος στόχος μας είναι η εξουδετέρωση;*
*Πνίγεσαι*
*Σου κόβεται η ανάσα*
*Αναβοσβήνουν εικόνες φίλων, εχθρών, οικογενειών, γκόμενων *
* Ποιός θέλει το καλό σου; *
Είμαστε μόνοι; Ζούμε, δημιουργούμε για να χαρούμε μόνοι την πολυθρόνα της μοναξιάς μας. Ανάμεσα σ’όλους τους κακότροπους τραμπούκους, ψάχνω να βρω ανθρώπους με ψείγματα ευγένειας και καλοσύνης
-Τους αναζητώ αδιάκοπα – μάταια – ;
Φθάσαμε να μιλάμε στους εαυτούς μας, έχοντας χάσει κάθε δυνατή ελπίδα.
Από την μία ο Πλάτωνας γελά μαζί με τον Σωκράτη, γιατί ήξεραν. Ο Εγγονόπουλος στήνει γλέντι φωνάζοντας για το «παρήγορο κρεββάτι του θανάτου» .
Εγώ στέκομαι ανάμεσα τους αναζητώντας την ελπίδα, την ελπίδα να πλαγιάσω και να σκεφθώ.. Με πιάνουν τα κλάματα, το παράπονο, και αναρωτιέμαι.
*Σ’ ΑΥΤΉ ΤΗ ΖΩΉ Ή ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ; *
* ΣΤΗΝ ΖΩΗ Ή ΣΤΟΝ ΘΆΝΑΤΟ; *
Αναπάντητη η ζωή σε πολλά, αλλά πάντα ο άνθρωπος ελπίζει, ελπίζει να βρεί συμμάχους.Ναι! Συμμάχους σε μία μάχη άνιση, ηθικού περιεχομένου. Τα απολεσθέντα πολλά, μάχη ήδη χαμένη, μα λίγη μπροστά στο πόλεμο
*ΕΔΏ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΤΟ ΚΑΚΌ ΚΆΠΟΥ ΑΛΛΟΎ ΤΟ ΚΑΛΌ *
* Η ΖΩ’Η ΣΟΥ ΕΠΙΣΤΡΈΦΕΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΈΣ *
* ΤΟ ΣΎΜΠΑΝ ΣΟΥ ΧΑΡΊΖΕΙ ΌΤΙ ΈΛΚΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΈΨΗ ΣΟΥ *
* ΚΆΡΜΑ *
Ελπίζω, περιμένω, αξίζω, αγαπώ, νιώθω, καλοσύνη.
Μη την αναζητάς, σε περιμένει να της ανοίξεις απλά την πόρτα..
Δεν την ακούς; Τικ, Τακ, Άνοιξε της κι έλα κι εσύ εκεί που πάω, να χτίσουμε αργά αργά πόλεις με ανθρώπους. Ανθρώπους με λεπτότητα, ευγένεια. αβρότητα και ηθική. Ας μάθουμε να λέμε Ευχαριστώ, Συγνώμη, Λυπάμαι..
Κι αν όχι για εμάς, για όσους μείνουν μετά…
ΑΦΉΝΩ ΈΝΑ ΑΠΟΤΎΠΩΜΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΊ, ΜΑ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΜΊΛΗΣΑ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ.
Ο ΠΌΝΟΣ ΦΕΎΓΕΙ, ΒΆΛΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΙΣ ΑΝΏΤΕΡΕΣ ΑΞΙΈΣ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ ΣΟΥ.
ΚΑΛΗΝΎΧΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΉΓΟΡΟ ΘΑΝΆΤΟΥ ΚΡΕΒΒΆΤΙ..
(over) thinker 