Απόψε σου χαρίζω το τελευταίο μου τσιγάρο..
Πολλά βράδια στεκόμουν και σε περίμενα για να με φτάσεις.
Γόπες στο πάτωμα, αμέτρητες, και το φωτιστικό να στέκει λαμπερό σε νύχτες σκοτεινές.
Οι προσπάθειες μου μάταιες, ανώφελες και πλέον κουράστηκα..
Κουράστηκα να προσμένω, να διορθώνω πράγματα στο λέγειν για να σε εξυψώσω.
Πολλές φορές ένα τέλμα σου δίνει πάτημα αναστοχασμού σε πολλά πράγματα, άλλοτε πάλι σε ρίχνει, σε σκοτώνει και σε ακινητοποιεί.
Δεν θέλησα ποτέ να σε αλλάξω ή να σε αναγκάσω, θέλησα μόνο λίγο σεβασμό κι όχι για το βλάσφημο εγώ μου, αλλά για το εμείς.
Πόσο μπέσα άραγε να’ θελαν δυο λέξεις αληθινές και μέσα απο τη καρδιά, πόσο να κόστιζε μια ουσιαστική προσπάθεια να αλλάξουν κάποια πράγματα..
Είναι πόνος και οδυρμός να φεύγεις απο αξιοπρέπεια και όχι απο στέρεμα συναισθημάτων.
Επέλεξα να με πετάξω στο πάτωμα, επέλεξα να με σηκώσω.
Εσύ είχες τα χέρια σου δεμένα, δεμένα σε κόμπους απληστίας συναισθημάτων και εγωισμού.
Κουράστηκα, μα με οδήγησες στο να αποφασίσω. Πολλές φορές οι συμπεριφορές οι άλυτες ,που είναι γνωστές λειτουργούν σαν μελάνι που χαράζουν την ημερομηνία λήξεως.
Αυτή του μαζί.
Λυπάμαι, μα θα σηκωθώ ξανά όσο και να σου το χαλάω μωρό μου,
Αποφάσισα να με τραβήξω και να με πάω πιο ψηλά, αφήνοντας σε πίσω.
Μόνο που εγώ θα το κάνω απο ανάγκη, κι όχι απο το να καλύψω το εγωιστικό μου και «αντρίκιο» εγώ μου ..
Για αυτό σου λέω,
πάω να σβήσω την λάμπα,
πάω να σβήσω το τσιγάρο σου,
ήταν το τελευταίο σου.
Απο αύριο το κόβω κιόλας.
ΜΑΧΑΙΡΙ.
Παντοτινά Αισιόδοξη
Ε.Κ.
(over) thinker 