Μάζεψε τα κομμάτια σου και πάρε μπρός.
Κάτσε στο πολυθρονάκι σου, γιατί και πάλι θα γράψω.
Θα γράψω για εκείνους τους φτηνούς, τους έρωτες, που ξεκίνησαν δεν πάλεψαν και χάθηκαν σε ένα ακόμη έτος της ζωής σου.
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ.
Και εσύ κάπου έδωσες και εν τέλει δεν πήρες.
Και εσύ κάποια στιγμή πίστεψες σε εκείνο τον ανώφελο έρωτα που μπήκε μα έφυγε νωρίς.
Και έδωσες και τι κατάλαβες;
Καλύτερα να καθόμουν να έπινα μπύρες με την κολλητή μου.
Τουλάχιστον, θα ήξερα που βρισκόμουν.
Αλλά τι φταίει;
Κορίτσι μου κάποιες φορές ίσως να φταίς κι εσύ, όμως άλλες πάλι ίσως να φταίει ένας εγωισμός, μία παρεξήγηση, ή οτι απλά δεν ήσουν το όνειρο του!
Μάθε να μην κρατάς κακία. Είναι προνόμιο όσων ενοχλούνται. Τα δευτερόλεπτα κυλούν, και βρίσκεσαι να διαμελίζεις σκέψεις, σε μία διαδικασία ανώφελη, πνιγηρή και μάταιη, για να ανακαλύψεις εν τέλει, έαν χρειαζόταν προσπάθεια.
Μάτια μου, ο έρωτας ποτέ δεν είναι ανώφελος, , παρά μόνο ακολουθεί δύο δρόμος αντίρροπους τον έναν προς τον άλλον, αν δεν διαλέγει τίποτα απο τα δύο, τότε δεν ήταν.
Δεν στερεύει, δεν πεθαίνει παρά μόνο ημερεύει, καταλαγιάζει και ηρεμεί, εως ότου να θεριέψει, να μαγέψει και να σε παρασύρει. Όσο είσαι σίγουρος για εσένα τόσο σίγουρος είσαι και για τα συναισθήματα σου. Δεν υπάρχει, δεν ξέρω, δεν μπορώ και δεν θέλω, υπάρχει μόνο το γνωρίζω και επικοινωνώ αυτά που μου τριβελίζουν το μυαλό. Ξέρεις οι λέξεις είναι μαγικές. χωρούν τόσα πολλά νοήματα σε μόλις 5 σύμβολα. Κι εκεί είναι η μαγεία. Πρώτο λοιπόν προσόν, του ανώφελου έρωτα είναι αυτή η αδυναμία συνειδητότητας και εκφραστικότητας, κοινώς το είναι και το φαίνεσθαι. Ο πλούτος συναισθημάτων δεν μπορεί εύκολα να χωρέσει σε σύμβολα, στερείται νοήματος και αισθήσεων. Τον έρωτα λοιπόν δεν τον νοιάζουν τα λόγια, δεν τον νοιάζουν τα στολίδια παρά μόνο να δίνει, και μάλιστα σε πράξεις. Κοινώς κορίτσι μου όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, γιατί μάλλον τα κεράσια σου χαρίζουν φρούδες αγάπες!
Ακόμη ένα στοιχείο του ανώφελου έρωτα, συναντάται στη φράση «ΚΟΨΕ ΤΗ ΓΚΡΊΝΙΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ. Κορίτσι μου εσύ αγαπητό, αν δεν στο λέει για πλακίτσα και χαχανιτό, τα νέα που σου έχω είναι άσχημα. Και επειδή πολλοί θα προβούν σε δηλώσεις του τύπου «οι γυναίκες είναι φύσει, γκρινιάρες «, σου απαντώ κατα τρόπον άμεσον, απλό, και κυρίως λιτό. Όταν κάτι δεν μας αφορά, πολλές φορές αδιαφορούμε. Ναι από εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Ο άντρας δεν θέλει πολύ πίεση και η γυναίκα αναζητά απαντήσεις. Οπότε ναι είναι το σημείο που συγκρούεται ο Άρης με την Αφροδίτη και γεννά την για τα καλά θεμελιωμένη κατα τους αιώνες, διαφορά μας. Θα μου πεις, πάμε στο ψητό. Ε λοιπόν, ένας άντρας όταν είναι ερωτευμένος, μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει κάτι το παραπάνω ,απο ότι συνήθιζε. Μην κάνεις εικασίες για τρελές διαφορές, είπαμε είναι απο τον Άρη δεν αλλάζει εύκολα αυτό! Κατά συνέπειαν, και όπως απορρέει απο τα παραπάνω, ο άντρας που θα σε ακούει και κάνει τούτη την προσπάθεια, σαν να τον ενδιαφέρεις μου φαίνεται..
Αν ακούς πολλές φορές τη λέξη γκρίνια, απλά βαριέται να ακούει πράγματα που δεν τον ενδιαφέρουν, και ναι είναι αυτά που λες, είτε τον αφορούν είτε όχι, και το γιατί συναντάται απλά στη λέξη βαριέμαι!
Βe cool my girl and It’s ok!
Τι είναι έρωτας;
Πού τον χάσαμε;
Πού τον κρύψαμε;
Μήπως τον φάγαμε;
Μήπως τον χορτάσαμε;
Ή μήπως τον αφήσαμε πουθενά;
Μάλλον αρκεστήκαμε σε έρωτες φτηνούς. Αυτοί μπερδεύουν και είναι γεμάτοι απο σχετικότητες. Στο μυαλό μου ένα ερώτημα παραμένει εν τέλει. Θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας ή άπλα κάτι απο αυτούς; Πόσος χρόνος απομένει σε τούτη τη γη για να ξοδεύεσαι άσκοπα; Και πιο απλά. Τί είναι αυτό που ζητάμε απο τη ζωή;
Σίγουρα δεν είναι το όλα, κι ο ανώφελος έρωτας το ξέρει καλά αυτό…
ΠΑΝΤΟΤΙΝΆ ΑΙΣΙΌΔΟΞΗ
Ε.Κ.
(over) thinker 
Συμφωνούμε απολύτως με τα ερωτήματα/διαπιστώσεις στο τέλος του κειμένου. Αν μας επιτρέπετε, να προσθέσουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα των ανθρώπων (κυρίως στην καταναλωτική, από πάσης απόψεως, εποχή που διανύουμε – ακόμη και στους ανθρώπους…) είναι πως η στόχευσή τους είναι αμιγώς ηδονική/συμφεροντολογική και απλώς την φτιασιδώνουν ώστε να μην φανεί η γύμνια του υπέρμετρου και απαιτητικού ‘εγώ’ τους. Εν ολίγοις, αν σκοπός δεν είναι εν τέλει η Συζυγία/ο Γάμος (δηλαδή, διαδικασία όπου απαιτείται διαρκές χαμήλωμα του ‘εγώ’ και συνεχές χτίσιμο από κοινού της Αγάπης με στόχο ‘οι δύο να γίνουν ένας άνθρωπος’), τότε πάντοτε θα συζητάνε οι άνθρωποι για …γκρίνιες, ‘χρήση του άλλου’, απαιτήσεις, κλπ. Όσο για τον Έρωτα, ενώ -εξ ορισμού- είναι αίτιον Δημιουργίας, οι άνθρωποι τον έχουν υποβιβάσει στα επίπεδα της πρόσκαιρης ‘καψούρας’ και αποκλειστικώς στην σωματική απόλαυση βλασφημώντας, στην πραγματικότητα, το άγιο όνομά του. Πράγματι λοιπόν, όλοι οι ψευτοέρωτες είναι εντελώς ανώφελοι, όσο και ζημιογόνοι (πολλάκις ανεπανόρθωτα, σε σώμα, ψυχή και νου) για τον άνθρωπο. Άν δεν ‘ξεβολεύομαι’ για τον άλλο άνθρωπο (γενικώς, σε όλων των ειδών τις ανθρώπινες σχέσεις) δεν έχω Αγάπη. Αν δεν έχω Αγάπη όμως, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητό novoscriptorium!
Συμφωνώ σε απόλυτο βαθμό με τις διευκρινήσεις σου. Ο άνθρωπος πλέον έχει καταλαγιάσει την φύση του και κατα συνέπεια αυτό που τον χαρακτηρίζει, την ανθρωπιά του. Θυμάται να είναι πρώτα «καταναλωτής», σε κάθε πιθανή έκφανση της ζωής του, και έπειτα «δότης». Πιο συγκεκριμένα με τον όρο «δότης», μαρτυρώ την έλλειψη της δοτικότητας, που υποκινεί την συνεχή αναζήτηση του «ζητείν». Έχουμε απαιτήσεις σε όλα και όλους, όπως ακριβώς και όταν ψάχνουμε την σωστή μπλούζα σε ένα κατάστημα ρούχων. Το πρόβλημα λοιπόν , φαντάζει ή είναι βαθύτερο; Το μόνο σίγουρο είναι πως η «Δημιουργία», όπως αναφέρατε κι εσείς στο παραπάνω σχόλιο, φθήνει σε καλπάζοντες ρυθμούς, διότι αποζητά ενέργεια και χρόνο. Ο σημερινός «άνθρωπος» δεν έχει σε πλεόνασμα τίποτα εκ των δυο, εξού και το γεγονός της παράδοσης του σε μία ζωή που οι άλλοι κανουν επιλογές για εκείνον.. Καταλήγοντας , κατονομάζω την κοινωνική παθογένεια σα πηγή του προβλήματος, που επιδρά στην δυνατότητα της ελεύθερης βούλησης. Η τελευταία εκπηγάζει πάντα απο την ανθρώπινη δυνατότητα της επιλογής για τους σωστούς λόγους, όπως είναι και συνώνυμη φράση με το «προσπαθώ για αυτά στη ζωή μου» ..
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο