Αναζητώ την παιδικότητα, παρακαλώ όποιος την βρεί, να μου χτυπήσει την πόρτα μου, θα την αγοράσω ξανά. Την έχασα βλέπετε σε ένα κόσμο ενηλίκων, με θάμπωσαν οι ελευθερίες και τα «μη» τα μαμαδίστικα.
Παρακαλώ μαμά δεν μιλάω για σένα κάθε άλλο, απλά να ξέρεις μωρέ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΚΙ ΑΥΤΟ!
Λίγο ουίσκι
Λίγο ΑC/DC
Κι ένα τσιγάρο
Φτάνουν νομίζω για αφορμή.
Απόψε δεν γράφω μόνο για εμένα γράφω κι για εσένα περιορισμένε ενήλικα, που πνίγεσαι στη ρουτίνα του 2018, ενώ εν έτη 1980 και κάτι κοπανιόσουν ασυστόλως στους ήχους της ροκ.
Που χάθηκαν, εκείνες οι ωραίες μέρες, ξυπνούσες έπινες χαλαρά το καφεδάκι, ετοιμαζόσουν για ακόμη ένα καφεδάκι, και κατέληγες για ένα χαλαρό ουισκάκι (ίσως όχι και τόσο χαλαρό);
Και πιο ειδικά, γιατί ο μαραθώνιος της καφεΐνης μετατράπηκε σε ένα μαραθώνιο ευθυνών;
Θεωρητικά, και για μένα, βαδίζεις σε ένα μονοπάτι, ας το ονομάσουν καταχρηστικά, ΖΩΗ.
Εν συνεχεία, βρίσκεσαι και βαδίζεις, βαδίζεις σε αυτό το ατέλειωτο μονοπάτι.
ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΞΗΣ!
Ενώ έχεις μάθει, να βαδίζεις για 18 χρόνια στον ίδιο ρυθμό, στον ένα και μοναδικό δρόμο που σου ανοίγεται, εκεί που έχεις φτιάξει τις ανάσες σου, καλείσαι ξάφνου να υποπέσεις στο εξής θέαμα..
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τη λέξη ευθύνες. Μια λέξη που φαντάζει απλή, μα πίστεψε με φίλε μου είναι τόσο δύστροπη και πολυδιάστατη που ένας ανθρώπινος νους δεν χωράει εύκολα. Η «αφέλεια» αν θες των εφηβικών χρόνων, χάνεται μπροστά σε αυτή τη βαρυσήμαντης σημασίας, λέξη. Η ροκιά της ζωής σου μετατρέπεται σε δυναμικότητα στο χώρο της εργασίας και πριν καλά καλά το καταλάβεις, μεγαλώνεις νέα πλάσματα, τα οποία έχεις φέρει εσύ ο ίδιος στον κόσμο!
Εκεί που είχες αποκλειστικά και μόνο την ευθύνη του εαυτού σου καταλήγεις να είσαι μπροστά και ένα κοινωνικό σύμπλεγμα υποχρεώσεων, πρέπει και γιατί, και κυρίως πλέον προς τους άλλους. Έχεις ξεχάσει το ηθικό εγώ σου παραπεταμένο και αναζητάς διεξόδους διαφυγής σε εφήμερα πράγματα. Τρώς πατατάκια και κάθεσαι μπροστά απο το «μαγικό κουτί» αδυνατώντας να διυλίσεις, και πριν καλά καλά πατήσεις τα 40, φθάνεις στο σημείο να κοιτά της ζωή σου μέσα από τους άλλους, δημιουργώντας όνειρα δεκαδιάστατα δίχως ίχνος ρεαλιστικότητας.
Προσοχή δεν σε κατηγορώ αγαπητέ/ή. Ίσα Ίσα που φθάνω να σε καταλαβαίνω, για το πως σε αιχμαλώτισαν και σου πήραν το πάθος για ζωή. Μπορώ να καταλάβω την δίοδο που βρήκες και τα θυσίασες όλα μπροστά σε αυτό τον βωμό. Έπεσες θύμα κι εσύ στο»ανταλλακτικό εμπόριο» του χρήματος και της δόξας, και ίσως η ρουτίνα να σε αποκοίμιζε γλυκά ,κάθε βράδυ πριν πέσεις για ύπνο.
Αισθάνομαι ότι έκραξα πολύ, μα όλα αυτά μου ήρθαν ως αφορμή από μια φράση του Σενέκα:
«Και έτσι είναι, δεν μας έχει δοθεί μια μικρή ζωή, αλλά την κάνουμε (να φαίνεται) σύντομη και δεν είμαστε άρρωστα εφοδιασμένοι αλλά σπάταλοι από αυτήν. Η ζωή είναι πολύ μεγάλη αν ξέρεις πως να την χρησιμοποιήσεις»* .
Με λίγα λόγια αυτό το ανεμαλλιασμένο ροκά ξέχασες, που ήταν γεμάτος ενθουσιασμό και πάθος, όμως μην τον λησμονείς, είναι στο χέρι σου να τον επαναφέρεις στη ζωή. Η ζωή είναι πολύ μικρή όταν εμείς οι ίδιοι απασχολούμε τον μυαλό μας με πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν. Έχουμε μάθει να κοιτάζουμε και όχι να βλέπουμε, τόσο τους άλλους , άλλα κυρίως εμάς. Η απόφαση είναι καθαρά δική σου. Θα επιλέξεις ένα δρόμο που καταλήγει μαθηματικώς αποδεδειγμένα, στην απελπισία και τη μιζέρια,γιατί πίστεψε με εκεί θα βρεθείς αν σε προδώσεις. Μην ξεχνάς τον εαυτό σου, μη παραδόσεις το πνεύμα σου όσο και να στο ζητήσουν. Και αν τυχόν σε πουν και επαναστάτη τραγούδα δυνατά, bella ciao!
*Σενέκας. (χ.χ.). ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ – [DE BREVITATE VITAE]. (Π. Νίκος, Μεταφρ.) Πατάκη.
(over) thinker 