Ένα αποτυχημένο σονέτο της μελαγχολίας.

Εκκινώ με την έννοια της μελαγχολίας απόψε.
Ποια είναι, απο πού έρχεται και πως με προλαβαίνει πάντα στο κατώφλι του τέλους..

Πώς ξεκινάμε με όνειρα, πλαστά, βαδίζοντας στον δρόμο της απογοήτευσης, και εν τέλει φτάνουμε  στην αποχρωματισμένη μελαγχολία; Δεν της δίνω χρώμα, το προτιμώ. Θέλω να συμβολίζει το κενό – γιατί κάτι είναι κενό, δεν υπάρχει πια, και αυτό είναι ανυπέρβλητο. Πόσα έχασα, λησμόνησα και ανακάλεσα στην μνήμη μου. Και τώρα πια είμαι μακριά απο κάθε είδους σκέψης. Υψώνω τη ψυχή μου και τη θέτω σε θέση παρατηρητή.
Ένας παρατηρητής που κοιτάζει, εξ αποστάσεως, τα βιώματα του.
Και εκεί αναρωτιέμαι…
Δεν ξέρω τι ακριβώς..
Απλά στοχάζομαι…
Απλά αισθάνομαι…

Η μελαγχολία είναι συναίσθημα συνειδητότητας. Τώρα είμαι βέβαιη.
Ξέρω τι μου λείπει, ξέρω γιατί δεν είναι παρόν, ξέρω γιατί δεν θα επιστρέψει να γίνει πια δικό μου.

Σήμερα ξύπνησα και έβρεχε.
Δεν θα καταλάβω ποτέ επακριβώς τη μαγεία που κρύβει το νερό και μπορεί να μου κλέψει στιγμιαία, σχεδόν, την μελαγχολία.
Βλέπεις, κάποιες φορές λέμε » θα πάω να κάτσω δίπλα στη θάλασσα  να ηρεμήσω». Άλλες πάλι, κλαίμε γοερά. Και αυτό είναι πάντα εκεί. Το υγρό στοιχείο, φαντάζει σαν σημάδι εξαγνισμού απο τις αμαρτίες και τους πόνους.

Άραγε, μήπως είναι αυτό που με  συνδέει με τη φύση και με ηρεμεί;
Μήπως, πολλές φορές, η υπερβολή της κοινωνίας μέσα μου, προσπαθεί να καταλαγιάσει;
Να συνδεθεί με το απλό.
Να συνδεθεί με ένα στοιχείο που είναι συνεχώς μεταβαλλόμενο και πάντα ατέρμονο.
Το νερό..

Μήπως είναι η πίστη μου, πως είμαι αήττητος μπροστά στο πρόβλημα μου, όπως και το νερό;
Βλέπεις, δεν χάνεται ποτέ.
Είναι σε συνεχείς κύκλους και μόνο παράγει, ποτέ δεν στερεί.

Και εκεί ερωτώμαι ακόμη πιο βαθιά. Γιατί μελαγχολώ;
Γιατί ξοδεύω τόσα δάκρυα;
Γιατί η ψυχή μου δεν καθαίρεται απο αυτό που θα ήθελα να πω, αλλά αδυνατώ να ξεστομίσω;
Τί με εμποδίζει και τί με στενοχωρεί;;
Τί με ρίχνει, και τί με κυριεύει;;
Και εν τέλει.. ΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΤΟ;;

Η μελαγχολία, σύντροφος μου, βαθύς και αιώνιος, συνοδοιπόρος μου σε λάθη και σωστά.
Έχει για μητέρα την απογοήτευση, και για πατέρα την κούραση.
Απογοήτευση για όσα περίμενες και δεν ήρθαν. κούραση απο τις επαναλαμβανόμενες εικόνες ενός κυκλικού συστήματος.

Τώρα.
Θέλω να ηρεμήσω λίγο.
Να κάτσω.
Να σκεφτώ.
Πως μπορώ, αν το κάνω, να με αφήσει;

Μπορώ να είμαι το σημείο αλλαγής; – Μπορώ!
Και εσύ μπορείς, φθάνει να ψάξεις μέσα σου βαθιά, να υποστηρίξεις το άλλο σου «εγώ», να το γεμίσεις θάρρος να βγει και να φωνάξει.

Τι;

Μπαίνω για ένα κρύο ντούζ.
Έξω βρέχει.
Το υγρό στοιχείο με συναντά.
Βγαίνω απο το μπάνιο και ξεκινάω να γράφω.
Γράφω σε ένα χαρτί, τα όσα δεν μπορούσα να πω.
Μου φαίνεται αστείο.
Το αφήνω στο μπαλκόνι και το κοιτάζω χαμένη, περιμένοντας τη βροχή να το εξαγνίσει.
Να με εξαγνίσει..

 

ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ
Ε.Κ.

Advertisement